ระบบเครือข่ายแบบ Baseband (เบสแบนด์) คืออะไร

     จะเป็นการสื่อสารข้อมูลที่สายสัญญาณหรือตัวกลางในการส่งผ่านสัญญาณสามารถส่งได้เพียงหนึ่งสัญญาณในเวลาขณะใดขณะหนึ่งเท่านั้น นั่นคือ อุปกรณ์ที่ใช้งานสายสัญญาณในขณะนั้นจะครอบครองช่องสัญญาณทั้งหมดโดยอุปกรณ์อื่นจะไม่สามารถร่วมใช้งานได้เลย ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือ ระบบโทรศัพท์ เป็นต้น ซึ่งการสื่อสารระหว่างคอมพิวเตอร์ส่วนมากจะเป็นการสื่อสารแบบ Baseband (เบสแบนด์) รวมทั้งการสื่อสารระหว่างคอมพิวเตอร์กับอุปกรณ์อื่น ๆ เช่น เครื่องพิมพ์ จอภาพ การสื่อสารผ่าน modems (โมเด็ม) และการสื่อสารผ่านเครือข่ายหลักๆ ด้วย ยกเว้นเครือข่ายแบบ B-ISDN (บี-ไอเอสดีเอ็น) ที่เป็นแบบ Broadband (บรอด์แบนด์)

     Baseband เป็นการส่งสัญญาณในรูปแบบ Digital (ดิจิทัล) ผ่านสายความต้านทาน 50 Ohm (50 โอเอชเอ็ม) โดยส่งได้สองทิศทาง ไปกลับ แต่ไปได้ไกลสุด ไม่กี่กิโลเมตร โดย Bandwidth (แบนด์วิชท์ ) ทั้งหมดจะถูกใช้งานไปกับช่องสัญญาณเพียงช่องเดียว คือรับส่งข้อมูลทีละชุดเดียวเท่านั้น ไม่ว่าสัญญาณนั้นจะอยู่ในรูป ของสัญญาณทางไฟฟ้า หรือสัญญาณแสง ซึ่งสัญญาณดังกล่าวจะเดินทาง ได้สองทิศทาง คือ ไปจากตัวลูกข่ายหาตัวแม่ข่าย และจากตัวแม่ข่ายไปหาลูกข่าย การส่งข้อมูลนั้น จะกระทำได้โดยการแบ่งข้อมูลออกเป็นท่อนเล็ก ๆ เรียกว่า Packet ในรูปของสัญญาณดิจิตอล คือ 0 และ 1 เท่านั้น Baseband จะสามารถส่งข้อมูลได้ทีละ Packet (แพคเกจ) เท่านั้น ซึ่งแต่ละโหนดที่ต้องการส่งสัญญาณ จะต้องรอจนกว่าช่องสัญญาณจะว่าง จึงจะสามารถใช้งานได้ แต่ด้วยเทคนิคที่เรียกว่า Multiplexing (มัลติแพล็กซ์) เน็ตเวิร์ก Baseband จะสามารถนำข้อมูล ไปได้ทีละหลาย ๆ Packet โดยช่องสัญญาณที่มีเพียงช่องเดียวนี้ จะถูกแบ่งเวลาใช้งานออกเป็นส่วนย่อย ๆ เรียกว่า Time Slice (ไทม์ สไลซ์) ซึ่งในแต่ละ Time Slice จะต้องยางนานพอที่จะสามารถบรรจุข้อมูลได้ 1 Packet ไม่ว่าแต่ละ Packet นั้นจะถูกส่งมาจากโหนดเดียวกัน หรือเป็นข้อมูลชุดเดียวกัน หรือไม่ก็ตาม ส่วนในการรับข้อมูลนั้น เราจะมีอุปกรณ์ที่เรียกว่า Demultiplexer (ดีมัลติเพลกซ์) ซึ่งจะนำข้อมูลแต่ละ Packet ที่ได้รับมา ประกอบกลับ ให้ในรูปแบบดั้งเดิมทั้งหมด

Reference : en.wikipedia.org/wiki/Baseband

ภาพประกอบ : nayjoe.com